12.jan.04 22:50:21 bramati.html
Akt for to aktørar
av
Tord Akerbæk
Dei som er med:
| Herr Bima: | ein pasient. |
|---|---|
| Herr Bramati: | romkameraten hans. |
Herr Bima og herr Bramati
bramati.html
12.jan.04 22:50:21
Tord Akerbæk
Bergensgata 9A 0468 Bjølsen
+47 92228691
http://home.kvalito.no/~akerbaek/drama/
tord.akerbaek@netcom.no
Colombine teaterforlag
Gaffelgränd 1A, 111 30 Stockholm
+46 8-411 70 85
http://www.colombine.se/
info@colombine.se
Fyrste versjon ferdig hausten 1998.
Omsatt til nynorsk våren 2003.
Stykket er innkjøpt av Det norske teatret og uroppført vintersesongen 2003.
(Herr Bima og herr Bramati sit eller ligg i kvar si seng eller stol. Dei er båe tilkopla ulike slangar og måleinstrument. Dei oppheld seg på ein høgteknologisk sjukeheim.)
(Til herr Bramati)
Prov at De er til, herr Bramati.
Eg står no her.
Det er berre teknikalitetar.
(Kikar seg under panseret)
Den franske reparatøren sa eg var til.
Kva meir sa han?
(ivrig)
Gje oss alle detaljane.
Han sa eg var til bry.
Og så?
Han sa eg fanst!
Fanst? Kva da fanst?
Han sa eg fanst ikkje vedlikehalden.
Fanst ikkje. Herr Bramati finst ikkje. Det var det eg sa. Herr Bramati finst ikkje.
Ler personalet av historiene dine?
Men det gjer ikkje du heller.
Eg ville gjort det, hadde dei vore til å le av.
Javel, når du seier det så.
Så korleis kan du påstå at du eksisterer utanfor medvetet mitt? Du kan rett og slett vere noko eg innbiller meg.
Eg søv!
Men det er midt på dagen!
Og kva så?
Jau, det er altså dagslys ute.
Kva veit du om det?
Eg går ut i frå at det er dagslys ute.
Kor da ute?
Ute i gatene?
Kva for gater?
Gatene i byen?
Når var du der sist?
Nei, det er lenge sidan, men kvifor skulle noko ha endra seg?
Og kva for ein by snakkar du om? I kva land ligg den byen?
Byen vi bur i. Hovudstaden i landet vårt, som værmannen snakkar om: det er i dag ikkje meldt storm- eller kulingvarsel i landet vårt.
Landet vårt! På kva planet ligg det?
Men herr Bima, da. På planeten her. Den einaste planeten i heile universet som det bur folk på.
Pføy! Så naiv du er. Tru du meg, Bramati. Det universet er sprengd i fillebitar for lenge sidan.
Det visste eg ikkje..
Tei stille med deg no, og lat meg sove i fred.
Eg vil komme til orde!
Nektar nokon deg det?
Nei.
Så kva er det du masar om?
Eg vil sleppe til!
Du slepper alltid til.
Gjer eg?
Til å ha så lite å seie, så snakkar du uhorveleg mykje.
Men eg får ikkje sagt det eg vil.
Er det problemet mitt eller ditt?
Det er mitt.
Så kvifor kjem du til meg med det?
Av di det alltid er eg som lyttar og lyttar og så samlar det seg opp ord som ikkje slepp ut så det kjennest som om hovudet skal bli sprengt.
Jaså.
Ja.
Så hovudet ditt held på å bli sprengt. Det var eit godt bilete, Bramati. Eit vakkert bilete. Eit poetisk bilete. Eg vil gjerne vere til stades når det skjer. Eg gler meg.
Når kva skjer?
Når det vert sprengt. Hovudet hans eksploderer. Pang! Kaboff! Ut tyt alle dei mølletne tankane hans. Sprengt hovud! Alle herr Bramatis skitne, små fantasiar utover interiøret.
Eg hadde ein gong ein venn.
Vel, "venn" er kan hende for sentimentalt, men ein kamerat hadde eg.
Kva er det du driv med?
Han brukte å sitje i stolen sin her i inne i dette rommet, på andre sida av det vesle bordet. Vi drakk kaffi i saman, såg filmar, delte sukkerbitar og veksla meiningar.
Vi høyrde nyhende frå omverda.
Hald opp med det der.
Rødde om gamle dagar. Diskuterte ting vi kunne hugse frå vi var små.
Telefonar som hang fast i veggen. Fjernsynsapparat. Dyr.
Slutt seier eg.
Ting vi kunne hugse frå vi var unge:
Solskin, private transportmiddel, klokker.
Slutt opp for faen!
Vi var ofte usamde om korleis ting hadde vore.
Vi hadde livlege meiningsutvekslingar.
Kameraten min valde gjerne særs originale synspunkt.
Det var privilegiet hans.
Det var aldri noko nært tilhøve. Likevel kjem eg til å sakne han.
Han heitte "herr Bima".
Han sat i stolen på andre sida av bordet.
Vi delte sukkerbitar.
(pause)
Det er lenge sidan.
Du trudde du var smart no?
Du trudde du var smart no? Du trudde du var smart no? Du trudde du var smart no?
Du trudde du var smart no? Du trudde du var smart - smart no?
Trudde du var - trudde du var smart - Du trudde du var smart - smart no?
Han finst ikkje lenger.
Eg skal knekkje deg som ei lus, Bramati.
(Herr Bima har fått tak på herr Bramatis oksygentilførselslange og blokkert han.)
Au!
Herr Bima er ein hyggeleg mann!
Men hald opp med det der.
Sei: "herr Bima er ein hyggeleg mann".
Opne krana, vær så snill.
Herr Bima er ein eksepsjonelt vennleg mann.
Men du kjem til å drepe meg.
Sei det, elles slår eg knute på slangen.
Du er eit hyggeleg menneske, Bima.
Herr Bima er ein kjernekar.
Herr Bima er ein kjernekar.
Han er intelligent og kjenslevar.
Han er intelligent og kjenslevar.
Han er ein atlet.
Hrmf.
Neivel.
Han er ein atlet.
Han er sosial og omgjengeleg og har mange venner.
Han er sosial og omgjengeleg og har mange venner.
Han kan få så mange kvinnfolk han vil.
Han kan få så mange kvinnfolk han vil.
Takk, herr Bramati, men no smigrar du meg.
Å nei da.
Åjoda.
Javelda.
Herr Bima er et førebilete for ungdommen.
Du er eit førbilete for ungdommen.
Ikkje slik. "Herr Bima er eit førebilete for ungdommen" skal du seie.
Herr Bima er eit førebilete for ungdommen.
Eg var stolt om han kalla meg vennen sin.
Eg var stolt om han kalla meg vennen sin.
Orsak, Bramati, men korfor skulle eg, som du, heilt rett, seier er ein eksepsjonelt vennleg mann, ein kjernekar, sosial og omgjengeleg, intelligent og kjenslevar, ein atlet og kvinnedårar, eit førebilete for ungdommen, være venner med ei lita rotte som deg?
Eg veit ikkje?
Fordi du tiggar meg på dine kne om det, difor, men eg er lei for det: det lèt seg ikkje gjere. Ta manifoilen din og ikkje plag meg meir.
Kan eg halde fram no?
Nei!
Eg skal fortelje korleis det eigentleg var.
Det her var hjørnet mitt. Her mellom gummiplanta og sikringsboksen budde eg.
Åleine. Eg, meg sjølv og nyremaskina. Prosjektørane, satellittkoplinga: livsforlengarane. Meg.
Så sette dei han inn hit.
Eg har betalt for å få tilværet forlenga.
Han kan umogleg ha betalt for noko som helst. Ikkje han. Han har vunne eksistensen sin i eit eller anna lotteri. Ikkje var det plass til han heller. Dei flytta på meg. Trykte meg i hop. Stabla katalysatoren opp på simulatoren. Det var ikkje det eg hadde betalt for.
Sidan har eg vore tvinga til å høyre på han. Høyre på alle dei fordømte lydane som kjem ut av han. Snorkinga og fisinga. Kvifor skal folk med jernlunge og utlagt tarm snorke og fise? Kan nokon seie meg det? Også knirkinga og klynkinga og slurpinga og rapinga og den helvetes mimringa.
Halvgløymde gulp frå ei innhaldslaus fortid.
Han snakkar om fortid. Han har ikkje gjort anna enn å slurpe og klynke seg i gjennom livet.
Eg kunne ha snakka om fortid. Eg vann Grand Slam på Wimbledon 5 gonger på rad.
Det var ikkje du. Det var Bjørn Borg.
Hållschnavlapåræ!
(Pause)
Eg leidde dei ville streikane ved Leninverftet.
Det var Lech Walesa.
Eg dansa over lufteventilane så kjolen bles opp over livet på meg.
Marilyn Monroe.
Eg sigla over Atlanterhavet på ein bunt siv.
Thor Heyerdahl.
Kan hende var eg Thor Heyerdahl? Kanskje var eg Marilyn Monroe og Bjørn Borg? Kva veit du om det? Kva veit nokon om det?
Nei, kva veit nokon om det.
Jan Ove, eg er redd.
Eg er også redd, Kristian.
(Pause)
Herr Bramati er redd. Ha-ha! Herr Bramati er redd. Han er ei klynkande lita rotte.
Kan eg halde fram no?
Nei.
Dette har eg tenkt.
Ja, ja.
Der står herr Bima.
Hagesaks.
Der står maskineriet hans. Her står eg.
Bortafor meg står gummiplanta. Bortafor gummiplanta har vi 40 cm ope golv.
Sveisearbeid. Samfunnsånd.
Så følgjer ca 120 cm rye.
Alt etter forteneste.
Bortafor rya er døra til korridoren.
Så?
Gjennom den korridoren kom vi inn hit. Ein gong for lenge sidan.
Der ute er det, om ting ikkje har forandra seg, eit vindauge.
Gjennom det vindauget kan ein sjå verda på utsida. Om ho er der framleis. Slik kunne vi få røynt det, ikkje sant? Om vi kom oss ut dit, ville vi sjå om det fanst ein røyndom.
Eller om han er sprengd sund, slik du seier, eller aldri har vore.
Sei meg, herr Bramati, Finst det ei røynd, eller mange?
Mange. Sju, trur eg.
Kvifor sju? Kvifor ikkje åtte?
Det er eit tal som er lett å hugse.
Og korleis er dei ordna?
Som ein stabel teppe hos ein teppehandlar. Du brettar opp eit hjørne, så ser du det som er under.
Nemn dei.
Eg veit ikkje om eg hugsar.
Hugs!
Først er det meg sjølv. Kjensla av sakn. Trongen til å gjere frå seg. Lysta etter sukker. Eit inntrykk av å ha gløymt noko. Kløe. Liggesår.
Ein.
Så er det tinga. Kaffikoppen. Sugerøyret. Stolen. Den harde bordkanten som eg slår meg på. Golvet som eg kan sjå når eg lener meg fram. Maten. Personalet. Den franske reparatøren.
To.
Projeksjonane.
Susanne Vega som kjem inn i rommet og held meg i handa. Brødrane Marx som spring på togtaket. Armbandsuret som døyr om eg ikkje matar det. Værmannen som snakkar om landet vårt.
Tre.
Draumane mine. Bestemor som seier ho ikkje er død. Ein togkupé. Minna om jordbæris. Ein fisketur på eit vatn i ein skog.
Fire.
Det som er på utsida av veggane. Under golvet. Det værmannen snakkar om. Personalet sitt pauserom. Familien til den franske reparatøren. Fabrikken som leverte pustemaskina.
Fem. Hypotetisk.
Resonnementa. Orda. Språket. Du seier "vil du ha ein sukkerbit". Eg svarar "ja takk". Så har vi laga ei samtale som liksom vert hengande i lufta.
Næmmen, det var ein fin liten teppehandel. Pen og ryddig,
No er du spydig.
Og sukkerbiten du svelgde i førgårs? Er det deg, eller ein ting?
Surstoffapparatet som pustar for deg? Høyreapparatet? Motoren som snur deg?
Han verkar ikkje uansett?
Det gjer ikkje resten av deg heller.
Og korleis veit du at værmannen er ein projeksjon, men ikkje personalet?
Værmannen rynkar ikkje på nasen.
Kanskje alt er projeksjonar!
Projeksjonane kjem når vi trykker på ein knapp.
Det gjer personalet òg.
Det tek lengre tid.
Dei somlar, difor er dei?
Dei har sitt eige liv.
Har dei det? Har eg betalt for det?
Forresten har du berre nemnt seks. Du har berre nemnt seks. Sju. Sju sa du det var. Du sa det var sju. Kva er den sjuande?
Du.
Faen ta deg.
Og korleis har du tenkt deg vi skulle komme oss ut i korridoren?
Du har ei lunge som veg syttiseks kilo og ei seng med defekt motor.
Eg har amputert tre lemer. Eg sit i ein korgstol og har periodiske spasmar.
Vi må ta med niste.
Det må vi.
Dette er ikkje nokon vanleg søndagstur. Det blir ein lang ekspedisjon. Vi må planlegge og førebu oss.
Først må vi tenke på provianten. Ingen av oss et fast føde lenger, men vi får nok av kaffi.
Sukkerbitane!
Akkurat.
Vi må samle sukkerbitar.
Det var nettopp det eg hadde tenkt.
Eg veit korleis vi skal løyse proviantproblemet, herr Bramati.
Korleis?
Vi samlar sukkerbitar!
Det var ein god idé, herr Bima.
Vi må klare oss utan sukkerbitar til kaffien i nokre veker til vi har nok proviant til reisa. Det løyser problemet.
Amundsen smelta snø og kokte sjokolade.
Han åt hundane sine.
Nansen skaut isbjørnar.
Amundsen skaut ikkje isbjørnar.
Det er fordi det ikkje er bjørnar i Antarktis.
Difor åt han hundane sine.
Så er det væsketilførsla.
Dei gjev oss kaffi og jus.
Men vi treng noko å frakte drikkevarene i.
Det er dumt å blande jus og kaffi.
Om vi stakk til side kaffikoppane etter morgonkaffien?
Åtteogtjue koppar ville kanskje være nok?
Kva trur du?
Eg trur du skal slutte å vrøvle. Vi nyttar bekkenet. Det er stort og det har god formgjeving. Det er lett å stable. Det skvalpar ikkje over.
Bekkenet?
Bekkenet!
Ja, jo. Men bekkenet har òg ei ulempe.
Kva da?
Det luktar urin av det.
Har du kan hende ein betre idé?
Kan hende.
Har du vorte fin på det, herr Bramati? Plagar lukta av urin deg? Kor viktig er dette prosjektet for deg i grunnen?
Slangen på hjulet på den øydelagte rullestolen din. Den franske reparatøren sa det berre var å pumpe det opp. Så sette han deg i korgstolen og sa han skulle gjere det seinare. Det var på våren ein gong.
Det var på hausten.
Våren.
Hausten.
(Pause. De ser på kvarandre)
Sjølvsagt var det om hausten.
Vi fyller slangen med jus. Det er ein framifrå idé, herr Bramati. Eg skjønar ikkje kor du tar det ifrå.
Så har vi kaffi på bekkenet. Vi merkar ikkje noko på smaken likevel.
Da burde provianteringsoppgåva være løyst så alle er nøgde.
Så har vi kleda og resten av utstyret.
Og korleis har du tenkt deg at vi skal klare å samle sukkerbitar i fleire veker utan at personalet merkar det?
Det har eg tenkt på.
Sukkerbitane var ein dårleg idé, herr Bramati. Om vi ikkje et opp sukkerbitane våre, så samlar personalet dei inn att.
Eg har tenkt på det.
Sjå det i auga, herr Bramati. Det her er for svært for deg. Personalet har full kontroll.
Vi må gøyme dei.
Kor da?
Nokon må sitje på dei.
Kven da?
Du!
Nå! Så det meiner du?
Tenk over det.
Det kan gå.
Det er eit sjansespel.
Det vil krevje sin mann.
Risken er høg.
Eg gjer det. Ved Odin, eg gjer det.
Alt vil kvile på deg.
Eg er klar for ansvaret.
Herr Bima er redningsmannen vår.
Eg akslar børa.
Herr Bima er ein helt!
Han leve!
Hurra!
Vi må kle oss godt. Det kan vere kaldt i korridoren.
Vi risikerer å få kaldbrann i fingrar og tær.
Til saman har vi tolv fingrar og fem tær. Dei må vernast godt. Av klede har vi kvar vår nattskjorte og slåbrok. Dessutan eit ullteppe.
Og ein tøffel.
Og ein tøffel. Det er ikkje nok. Eg har tenkt på følgjande åtgjerd:
I skåpet ligg eit forråd av nattbleier. Dei er tjukke og isolerer sjølv om dei blir våte. Vi bør lage kvar vår heildekkande vernedrakt av to lag nattbleier.
Morfar min gjekk kledd i aviser.
Morfar din hadde Aftenposten på rygg og mage som barn. Det var ei anna tid og ein annan skriftkultur.
Du seier ikkje noko.
Eg var heime hos meg sjølv i dag.
Så. Korleis sto det til der?
Fint.
Ja men, det var da bra.
(Pause)
Kanskje vi skal komme oss vidare med ekspedisjonen vår?
Det var ikkje fint. Det var ein.. ..ein 404.
(Pinefull pause)
Eg veit ikkje kva eg skal seie.
Høyr, eg er lei for det. Eg er oppriktig lei. Om det er noko du vil eg skal gjere.
Nei, det er ikkje noko å tenkje på. Det måtte hende før eller seinare.
Den vegen skal vi no alle.
Ja.
Har du lyst til å snakke om ekspedisjonen.
Det har inga meining. Det har inga jævla meining. Du hadde rett heile tida. Herr Bramati finst ikkje. Han er ein fantasi i ein sjuk hjerne, det er det han er.
Eg var på Bahamas i dag.
Jaså, korleis sto det til der?
Som vanleg.
(Pause)
Eg fekk 404 for fleire år sidan.
Du? Kvifor det?
Dei vanlege grunnane. Dårleg vedlikehald. Følgde ikkje med på omstruktureringane. Også var det ei vesentleg sak.
Og det var?
Eg hadde ikkje gjort opp for meg.
Korleis har du tenkt deg framdrifta?
La oss sjå kva alternativ vi har:
Ei seng med defekt motor.
Ein punktert rullestol.
Ein korgstol.
Eitt par krykkjer.
Eitt halvt bein.
Det er ikkje stort.
Det er nok. Len deg til venstre.
Kvifor det?
Berre gjer det.
Sånn.
Og så framover.
Kva skal dette vere godt for?
Berre gjer som eg seier.
Vil du ha meg til å dette på golvet?
Gjer som eg seier og ikkje vær mistenksam.
Eg er ikkje mistenksam.
Len deg framover.
Eg lener meg framover.
Lengre.
No tør eg ikkje lengre.
Så svingar du attende mot høgre.
Eg svingar attende mot høgre.
Kva er det her? Morgongymnastikk?
No har du og stolen flytta dykk tre millimeter i retning av døra.
Har vi?
Ja visst.
Lat meg freiste ein gong til.
Frå deg til døra er det omlag trehundreognitti centimeter.
Framover, nei, korleis var det, til venstre..
Du bruker tretti sekund på å vippe stolen tre millimeter fram.
Også framover, og så rulle bak til høgre.
Det gjev ein fart på seks millimeter i minuttet, eller null komma trettiseks meter pr time.
Det verkar!
Om vi legg inn ti minutt til rast kvar time, vil du trenge tretten timar på å nå døra.
Eg er mobil!
Du må ta meg og maskineriet på slep.
Sjå, herr Bramati, eg kan flytte meg!
Det vil halvere farten.
Vi bør sove åtte timar kvar natt og halde oss i ro under morgonstell, mat- og kaffipausar.
(syng)Jeg kan også marsjere..taram - taram - taram - taram - taram - tam - tam -tam - ta.
Med ei reisetid på ti timar kvar dag, bør vi nå døra i løpet av tre døger. La oss rekne like lang tid frå døra til vindauget. Det blir seks døger til målet.
Herr Bramati! Vi er på veg!
Vi er uslåelege!
Ja, vi er på veg.
God morgon.
God morgon ja!
Er noko gale?
Er noko gale?
Eg veit ikkje?
Nei, kva skulle være gale?
Nei, kva skulle være gale?
God morgon!
God morgon?
Det er ein god morgon, er det ikkje?
Ja visst. Etter forholda.
Etter forholda, ja. Ein etter forholda strålande morgon, tenkjer eg vi seier. Alle forsyningsproblem, transportproblem og logistikkproblem er løyste. Sanninga ventar på oss, berre nokre usle timar unna.
Kva skulle vere gale?
Nei, eg veit altså ikkje?
Nei, det veit han ikkje. Vil han at eg skal fortelje han det?
Ja.
Nokon har ete av sukkerbitane.
Kva er det du seier?
Nokon har forsynt seg av proviantlageret på eiga hand. Det er det som er gale.
Er du sikker?
Visst faen er eg sikker. Trur du ikkje eg har oversikt?
Har du talt dei?
Har eg talt dei?
Det er klart eg har talt dei. I går talde eg nitten blåkvite forpakningar som kvar inneheldt to sukkerbitar av merket "Dansukker".
I dag er det seksten att. Tre er borte!
Du store!
Ikkje ein eller eit par, men tre gonger to sukkerbitar er forsvunne.
Seks sukkerbitar har nokon fråtsa i seg i løpet av natta.
Men kven?
Ja kven? Det vert det store spørsmålet. Kven har fråtsa i vårt møysommeleg oppbygde proviantlager?
Skal eg gje deg svaret, herr Bramati?
Veit du kven?
Ein tjuv. Det er svaret. Ein frekk og uhemma tjuv.
Men kven er han?
Ein tenkjer sitt.
Det må ein.
Det er to av oss her inne.
Og det var ikkje meg.
To minus ein, det er ein det, herr Bramati.
Du meiner vel ikkje..
Herr å-så-stakkarslege-eg-kjem-ikkje-til-orde-men-eg-har-ein-stor-plan-vi- skal-reise-ut-i-korridoren-for-å-sjå-om-verda-framleis-er-der-difor-må-vi- samle-sukkerbitar-Bramati.
Du trur vel ikkje det var meg?
Kven elles?
Du!
Det er du som har sete på dei. Du har hatt alle slags høve.
Det er det frekkaste.
Først stel han sukkerbitar og så gjev han meg skulda.
Skurken eig ikkje skam!
Du skal ikkje kalle meg skurk.
Skurk!
Ikkje kall meg skurk, seier eg.
Skurk, skurk, skurk!
Skurk sjølv!
Hå! Snylteplante er du. Undermålar.
Og du er ein arrogant bølle.
Tjuv!
Tåpe.
Fyllik! Sosialhjelpsmottakar.
Dumming. Du er dum!
Det er du som er dum. Dum, dum, dum!
Kva gjer vi no?
Veit ikkje. Sit her. Ventar på unnsetning.
Vi kunne halde fram.
Ord har falle.
Det er ikkje alt som fell ein treng å plukke opp.
Brotsverket lèt seg ikkje gjere ugjort.
Misferda lèt seg ikkje gjere ugjort.
Misferdaren er blant oss. Vi veit båe kven han er. Han kjenner sjølv til skylda si. Det er han som må leve med ho.
Det hindrar oss ikkje frå å halde fram.
Ikkje?
Om vi rasjonerer strengt har vi nok proviant til å nå målet.
Talar du om tilgjeving?
Nei, eg talar om å halde fram.
Det går ikkje.
Kvifor ikkje?
For at da eg oppdaga at tre forpakningar var vekke, så vart eg så - så indignert at eg - eg tenkte at da kan vel eg òg - så eg åt - åt litt.
Kor mange?
Sju.
Sju sukkerbitar!
Nei, sju forpakningar. Fjorten sukkerbitar.
(Lang pause)
Eg manglar ord.
Seksten - atten - tjue.
Sjå her, herr Bramati.
Tjue forpakningar med i alt førti sukkerbitar.
(Ingen reaksjon)
Da er vi klare til å reise igjen.
(..)
Kanskje du skal vakte provianten denne gongen?
(..)
Det beste er nok å fordele lageret. Ti til kvar.
(..)
Neivel, berre furt du.
Tida er gått i stå, tilværet går i oppløysing. Universet rasar mot undergangen og herr Bramati furtar.
Han furtar, difor er han.
(..)
Om vi ikkje skal reise, så kan vi jo like gjerne ete opp provianten med det same.
Herr Bima, den einaste gjenverande eksistensen i universet, mønstrar si eiga projiserte innbilling, herr Bramati, furtande i ei seng, medan han, herr Bima, pakkar opp ein sukkerbit.
Ligg unna provianten.
Yessir!
12. september. År ukjent. Moglegvis ein torsdag.
Kjære ukjende lesar.
Eg postlegg denne meldinga, usikker på om ho nokon gong vert lesen, og av kven.
Saman med den trufaste følgjesveinen min, herr Bramati, har eg gjeve meg ut på ei ferd ingen kan sjå slutten på. Ei reise som i fandenivaldsk vågemot ikkje står attende for noko som er gjort tidlegare av menn som herr Nordenskiöld, herr Nansen eller herr Eiriksson, - ei ferd som har til mål ikkje noko mindre enn å løyse universet si innste gåte.
Det har vore naudsynt å halde ekspedisjonen strengt hemmeleg. Dei sanningane han kunne la komme for ein dag, ville totalt endre verdsbiletet vårt.
Leiande krinsar fryktar for det sanningslyset ekspedisjonen vil kaste over viktige sider ved tilveret.
Mest om å gjere er det at ikkje personalet oppdagar framstøytane våre.
Eg har studert personalet inngåande i fleire år. Som fluger har dei fasettauge og er svært drivne i å registrere rørsler.
Men berre raske rørsler, som at nokon dett ned frå stolen sin eller at eit glas vert velta.
Vi byggjer tryggleiken vår på eigen treigleik.
Umerkelege glid farkostane våre mot det ukjende.
Eg vedgår at eg fryktar sjølv for det som kan komme.
Her og no ville eg helst ha avlyst ekspedisjonen og valt tryggleiken. Men loddet er kasta.
Det er ingen veg attende.
Vørdsamt,
i teneste for sanninga,
Bima.
Så rullar eg det i hop og stikk det i flaska. Kva no?
Så legg du flaska på bordet så ettermiddagsvakta kan poste henne når ho har gått runden sin.
Så kjem vi til døra.
Ja.
Ja!
Ja?
Ja?! Korleis klarer du det!
Ho er jo open.
Er ho open?
Sjølvsagt er ho open.
Sjølvsagt er ho open. Det veit vel eg òg, men dørstokken, kva gjer vi med dørstokken.
Det hadde eg ikkje tenkt på.
Det er ein dørstokk i døropninga, herr Bramati.
Har du tenkt på det?
Det tenkte eg ikkje på.
Har du tenkt på at det er ein dørstokk i døropninga, herr Bramati.
Nei, det har du nok ikkje.
Eg tenkte ikkje på at det kunne vere ein dørstokk.
I døropningar er det ofte dørstokkar.
Særleg i institusjonar som denne, som er handikaptilpassa.
For at ikkje dei handikappa skal gje seg ut på vandring i gåstolane sine, eller rulle sin veg i rullestolane, så har ein høge fysiske hinder, slik at ikkje dei einbeinte skal hinke seg bort eller dei meinlause beinlause skal rulle på vift i verda på utsida som vi i alle fall veit ikkje er der, men bli verande her inne, på innsida av dørstokkane.
Det er nok best vi snur.
Kva?
Vi må nok snu da.
Snu no? Når vi har komme så langt! Kvifor det?
På grunn av dørstokken.
Pingle!
(Dei berre sit der. Utan eit ord.)
Kva følgjer etter håpløysa?
Etter håpløysa følgjer fortvilinga.
Kva følgjer etter fortvilinga?
Etter fortvilinga følgjer apatien.
Kva følgjer etter apatien?
Etter apatien følgjer desperasjonen.
Av desperasjonen veks handlinga.
Kor har dei reisande reist?
Dei reisande har reist gjennom håpløysa.
Dei reisande har reist gjennom fortvilinga.
Dei reisande har reist gjennom apatien.
Dei reisande har reist gjennom desperasjonen.
Dei reisande har nådd fram til handlinga.
Dei reisande vil trø inn i det ukjende.
Korleis kryssar dei reisande terskelen til det ukjende?
Dei byggjer ei rampe.
På ei rampe kryssar dei reisande terskelen til det ukjende.
Av kva byggjer dei reisande rampa som fører dei til det ukjende?
Dei byggjer henne av sukkerbitar.
Av sukkerbitar byggjer dei reisande rampa som fører dei til det ukjende.
Slik kuttar dei livlina.
Slik forsakar dei alt håp om å vende tilbake.
Kven er vismannen som leier arbeidet?
Herr Bramati er vismannen som leier arbeidet.
Kven er kjempa som legg stein på stein?
Herr Bima er kjempa som legg stein på stein.
Av åtteogtretti blåkvite forpakningar med merket "Dansukker" byggjer dei rampa til det ukjende.
På åtteogtretti blåkvite forpakningar av merket "Dansukker" køyrer dei inn i det ukjende.
Etter seg dreg dei dei blytunge innvollane sine.
Under seg høyrer dei lyden av knuste polysakkaridar.
Framfor seg skyv dei uvissa.
Slik møter dei mørkret.
Slik omfamnar dei eventyret.
Korleis ser korridoren ut?
Du har sjølv vore der.
Det er så lenge sidan.
Du kom etter meg.
Korridoren er blå eller grøn eller grønblå eller blågrøn.
Taket har ein mørkare let enn veggene. På golvet er det måla ei gul stripe.
Korridoren er lang. Av alt som er langt, men likevel endeleg, trur eg korridoren er det lengste.
I den eine enden av korridoren er eit stort ope rom i lyse fargar. Det er resepsjonen. Der vi kom inn. Dit er det uoverkommeleg langt. Dit har vi ikkje noko håp om å nå. Langs korridoren er det dører. Dei fører inn til rom som vårt, og til andre rom: personalet sitt pauserom, reservedelslageret. Så er det toaletta og verkstadene til dei utanlandske reparatørane.
Korleis veit du alt dette?
I den første tida vart eg nokre gonger tatt med på toalettet.
Kvifor det?
For å spare deg, trur eg.
I taket heng lysstoffrøyr. Mange av desse har slutta å verke. Nokre stader er korridoren heilt mørklagt, bortsett frå det grøne skjæret frå naudutgangsskilta. Mørkast er det i enden av korridoren. Lengst frå resepsjonen. Det er der vindauget er.
Kvifor er det mørkast der vindauget er, herr Bramati? Kvifor er det mørkt når det er eit vindauge? Det er et vindauge, kvifor er det mørkt da? Eit vindauge, og så er det mørkt?
Av di det er natt.
Å.
I korridoren høyrer du alltid lyden av klaprande tretøflar. Klaprande solar som korkje kjem eller forsvinn, berre klaprar. Og heile tida eit lågt surr av røyster.
Prov at De er til, herr Bramati.
Eg står no her.
Det er berre teknikalitetar.
Eg vil komme til orde.
Er vi ferdige no?
Du trudde du var smart no?
Han finst ikkje meir.
Og suset frå toaletta, heile tida, høyr! Det susar i røyra.
Er det kaldt i korridoren?
21\xfb C.
Er vi heilt åleine?
Det er folketomt. Bortsett frå oss.
Er du sikker?
(svarar ikkje)
Er du sikker, spør eg?
Det bør ikkje vere nokon der. Ikkje no.
Bør ikkje? Han seier "bør ikkje". Han sender oss hovudstups og hjelpeslause ut i korridoren og så seier han "bør ikkje vere nokon der".
Eg kjenner noko.
Han kjenner noko.
Eg sansar eit nærvær.
Nokon er der.
Eller noko.
Vi må komme oss bort.
Vi må halde oss rolege.
Noko er der. Noko er der, seier han.
Vi må stå heilt roleg. Så urørleg at det ikkje registrerer oss.
Det kjem nærare.
Det verar. Det har kjent angen av oss.
Det er like ved. No snur det seg.
Det òg merkar eit nærvær.
Oss!
Det spilar ut nasebora.
Opnar gapet.
Smakar med tunga på luftdraget.
Det flekker tenner.
Kveser håst.
Ei dobbel rad skarpe haitenner og mellom dei eit nytt gap og eit nytt. Tanngard bak tanngard og ei tunge som strekker seg fram og ho òg sprekk i eit gap som opnar seg og blottar nye tenner og nye gap og rennande sikl og raudt betent tannkjøt og tenner og tenner og tenner..
Det er den franske reparatøren.
Han oppdagar oss.
Han kjenner oss igjen.
Han kjem mot oss. Han kjem mot meg.
Han grip fatt i deg.
Han lyftar meg opp.
Han ber deg attende til kroken din, ved sida av gummiplanta og det vesle bordet.
Tusen takk. Tusen takk. Tusen takk.
Så hentar han meg og maskineriet. Han går over alle leidningane, sjekkar oksygenslangen, festar ADSL-pluggen.
Unnskyld. Det var ikkje meininga.
Han merkar at det knaser under føtene. Han hentar feiebrett og kost og sopar opp sukkeret.
Han set brett og kost på plass. Han rettar på puta di.
Takk, takk. Tusen takk. Vil ikkje vere til bry.
Han ristar på hovudet.
Takk.
Han sløkkjer lyset og går.
Vær så snill.
Han låser døra.
Da er vi fortapt.
Det er berre ein utveg.
Og kva slags utveg er det? Kva slags utveg da, vesle herr Bramati? Vesle herr veit-alt-har-svar-på-alt-trur-han-er-noko-Bramati?
Trur han er noko. Trur han er noko. Trur han er.
Vi må drepe han.
Vi kan grave oss ut.
Det er ein god idé.
Vi tar bort ei flis av golvteppet. Bak gummipalma. Så grev vi med ei teskei. Det er betong under teppet. Den er mogleg å trenge igjennom. Sementen smuldrar vi opp og smuglar ut. I kaffikoppane. Ei teskei betong dekka av kaffi. Ingen merkar det.
Ingen merkar det.
Kvifor heiter det teskei når dei vert brukte i kaffikoppar?
Det er ein god idé.
Vi let som om vi er døde.
Det er også ein god idé.
Du let som om du er død. Dei legg deg i ein plastsekk med glidelås. Eg opnar sekken, tek ut liket og legg meg sjølv i sekken. Dei hentar sekken og kastar han i havet. Eg skjer meg ut med teskeia og sym til land. Så samlar eg rebellane, angrip borga og frir deg ut.
Det er ein strålande idé.
Ei av flisene over vasken er laus. Vi tar henne bort. Bak finn vi ei skjult fjør. Vi trykker på henne og ei dør opnar seg. Bak døra er ein løyndegang. Han fører til eit hemmeleg rom bak dronninga sitt sovekammer. Der overhøyrer vi konspiratorane planleggje eit komplott mot kongen. Vi røper komplottet, vert adla og sette fri.
Det er ein veldig god idé.
Vi forkler oss. Vi nyttar papirlommetørkle. Av dei syr vi ei nonnedrakt. Vi kler oss ut som nonner og går ut etter morgonandakten medan vi syng og tel på rosenkransane våre.
Det òg.
Vi seier til domaren at vi vart lurte av mafiaen. At vi i røynda er heilt uskuldige. Vi tilbyr oss å sette opp ei felle for forbrytarane. Med mikrofonar på kroppen avtaler vi eit møte med triadane på ein liten skitten Hong Kong-restaurant. Så rømmer vi gjennom bakdøra og forsvinn i Sentral-Asia.
Det..
Du passerer uskuldig forbi. Eg tar deg som gissel. Eg krev ti millionar dollar og eit flukthelikopter. Så hoppar vi ut over Amazonas og lever blant indianarane.
Det er ein god idé.
Det let seg gjennomføre.
Det let seg gjennomføre til punkt og prikke.
Men det er ikkje godt nok, er det vel?
Prov at De er til, herr Bima.
Vi må altså drepe den franske reparatøren.
Det må vi.
(Fniser)
Men det er da forbode.
Sjå det slik:
Når vi går sund, gjer reparatøren oss i stand, anten vi vil eller ikkje.
No gjer vi det same med reparatøren, berre motsett.
Vi gjer han sund. Er det eine verre enn det andre?
Er påtvinga ikkje-eksistens verre enn påtvinga eksistens?
Nettopp.
Det er et djupt spørsmål.
Ja, ikkje sant?
Det er ikkje slik. Slik er det: Sidan vi ikkje veit om vi eksisterer eller ikkje eksisterer, og ikkje den franske reparatøren heller, vert spørsmålet: "Kva er verst av å vere påtvinga ein tilstand av uvisse om eksistens eller ikkje-eksistens og ei påtvinga terminering av den same tilstanden?".
Noko sånt.
Eg skulle gjerne hatt ein sukkerbit.
Eg òg.
Lat oss ta livet av han.
Vi er tilbake i korridoren. Det er halvmørkt. Vi merkar eit nærvær. Denne gongen er vi budde.
Han kjem mot oss.
Han snuser.
Han kveser.
Han snur seg.
Han gapar.
Han får sjå deg.
Eg er budd.
Du bøyer deg varleg fram.
Så langt eg torer. Han skjønar ikkje kva eg vil. Trur kanhende eg er sjuk.
Han kjem mot deg. Er du klar?
Eg er budd seier eg. Ligg unna. Dette klarer eg.
Du fell ut av stolen.
Eg fell ut av stolen. Det venta han ikkje. Han held fram - mistar balansen - eg landar på beina hans - så stupar han over meg - tek seg for.
Så er det din tur.
Han trevar i lufta etter noko å halde seg i. Får fatt i meg. Dreg meg med seg.
Han slår eine ålbogen i golvet. Ynkar seg.
Eg sklir ut av senga.
Han får andletet klemt inn i korsryggen min.
Eg landar oppå han. Landar over hovudet hans. Eg er tung. Eg er så tung, så tung.
Vi pressar han i mellom oss.
Han får ikkje puste.
Han freistar komme laus.
Eg er for tung. Eg kan ikkje lee meg, veit du. Kan ikkje lee meg av flekken.
Han vil rope på hjelp.
Lyden når ikkje fram.
Han kavar.
Han er ute og sym i eit stort hav.
Men han kan ikkje symje.
Så då druknar han. Druknar i det daude feitet mitt.
Han sprellar.
Eg kjenner pulsen hans banke vilt.
Tel du slaga?
Telj du.
Pulsen går langsamare.
Han stansar.
Han sprellar ikkje lenger.
Verda kverv bort for han.
Alt vert mjukt og mørkt og tagalt.
No registrerer han ikkje kva som hender lenger.
Det rykker i han ein siste gong.
No ligg han heilt stille.
Han er død.
Vi har drepe han.
Eg må visst spy.
Sjå på andletet hans. Så overraska. Han er ikkje til lenger.
Det luktar bæsj her.
Han gjorde på seg.
Det er heilt vanleg, det.
Kva har vi gjort. Kva har vi gjort.
No er vi drapsmenn.
Vi er stempla for resten av livet.
Ingenting kan stanse oss no.
Så sit vi her.
Så sit vi her.
Så står vi her.
Så står vi her.
Dei to reisande har nådd fram til siste etappen av reisa.
Den lange ørkenvandringa.
Svolten.
Dei siste vatnreservane.
Luftspeglingane.
Korleis går samtalen?
I einstavingsord og stutte setningar.
Det er varmt her.
Og tørt.
Ein tørr fønvind frå friskluftanlegget.
Defekt, det òg.
Feiljustert.
Kva ser du?
Eg ser palmar.
Gjev meg vassflaska.
Nei.
Kvifor ikkje?
Vi må spare.
Eg reiste ein gong gjennom Gobi. Overalt så eg spor av vatn. Fingertjukke renner i sanden. Bekkefar som rann saman til elvar. Konsentriske ringar i hard leire. Størkna dropar. Utraste elvebreidder. Demningar. Reservoar.
Men ikkje vatn.
Vatn så eg ikkje.
Det kan ikkje vere palmar.
Ser du bilen? Midt i ørkenen køyrer den grøne bilen.
"Truleg den einaste brusen som ikkje hjelper mot anna enn tørsten".
Eg ser herr Bima springe mot palmane.
Palmane som ikkje er der.
Eg ser han springe mellom palmane.
Kamelane let seg ikkje merkje med han. Han spring tvers i gjennom dei.
Han kastar seg i vatnet med kleda på. Han stuper ut i det klåre vatnet.
Nomadekvinnene klukkler.
Han treffer golvet.
Han ligg på golvet i korridoren.
Det trekkjer.
Har vi ikkje kome lenger?
I sanden finn vi nakne bein.
Kvite sandblåste knoklar.
Restane av ulukkelege ferdafolk.
Kanskje oss sjølve. Etter ei æve finn vi restane av oss sjølve i ørkensanden?
Så langt kom vi.
Eg kjenner den skallen. Eg kjenner han igjen på forma. På den høge panna og den vakre nasen.
Det er den franske reparatøren.
Da har vi gått i ring. Kor lenge har vi gått i ring?
Villdyra har ete av han. Beina er smuldra bort.
Da må vi ha gått i fleire hundreår. Gjev meg vassflaska.
Ho er tom.
Var det heile ein draum?
Oasen.
Beduinane.
Sjeiken.
Dansen med dei sju sløra.
Torturen.
Den døde fangevaktaren.
Liket er ekte nok.
Det er ennå varmt.
Og vassflaska er verkeleg tom.
Kven av oss er kven? Ingenting verkar ekte her ute. Alt er noko anna.
Vi må komme oss gjennom.
Vi må komme oss til den andre sida.
Vi treng noko å navigere etter. Ei fyrlykt eller ei stjerne.
Kva er det som blenkjer langt der framme, som ei stjerne?
Det er vindauget i enden av korridoren. Dit skal vi.
Kva er det som skin langt der framme, som ein måne?
Det er vindauget i enden av korridoren. Dit skal vi.
Kva er det som lyser der framme, som ei sol?
Det er vindauget i enden av korridoren. Da er vi framme.
Er vi framme?
Så godt som.
Er vi verkeleg framme da, herr Bramati, når vindauget skin som ei sol?
Ingenting kan stanse oss no.
"Ingenting kan stanse oss no"
Ingenting!
"Ingenting"
Nei.
"Nei".
Kvifor tar du opp att alt eg seier?
Av di eg er ein etterplaprar.
Kva skal det tyde?
Eg gjer som du seier. Eg går med på alt du finn på. Du knipsar, så stuper eg kråke.
Stuper du kråke?
Det var det du trudde, ikkje sant? Du trudde du hadde kontrollen.
Du trudde du kunne bruke meg som ein dressert puddel. Ein trekkhund!
Herr Bramati er smart. Herr Bramati har dei beste ideane. Alt skal gjerast slik herr Bramatis vil. Alle skal innordne seg og leike leikane til herr Bramati.
Men kjære herr Bima.
Knips, du er eit trekkdyr! Knips, du er ein mordar! Knips, du samlar sukkerbitar.
Vi kan godt gjere ting annleis om du vil..
Og kor er så eg i menasjeriet ditt? Kor er eg blant alle brubyggarane, tempelslavane og leigesoldatane dine? Kan du seie meg det?
Du er kameraten min.
Nei, du kan ikkje seie meg det. Du skal ikkje få snakka meg rundt, din ordkløyvar, din manipulator, din.. din.. di sleipe tunge.
Snille deg.
Sleipe tunge. Sleipe tunge.
Herr Bima!
Sleipe tunge!
Nei-nei.
Men eg skal seie deg det at du har ikkje lurt meg for det er eg som har lurt deg.
Nemleg!
Har du lurt meg, herr Bima?
Eg har berre låst som eg har vore med på planane dine. Eg har spela medsamansvoren, men i løynd har eg planlagt og venta på den rette augneblinken.
Ingenting kan stanse oss no?
Ingenting kan stanse oss no.
Å jau da, herr Bramati. Eg kan stanse oss no.
Så stans oss da.
Eg kan stanse oss.
Så stans oss.
Kva for noko?
Stans oss om du kan.
Og forresten, det var eg som stal sukkerbitane.
Det veit eg.
Det hadde du ikkje trudd det? Det hadde du aldri trudd. Det var eg heile tida. Det var eg som stal dei. Stal sukkerbitane. Og heldt maska. Eg lurte alle.
Det skjønte eg heile tida.
Det hadde du aldri trudd. Herr Bima, meistertjuven, mannen som aldri etterlet seg eit spor.
Eg skjønte det.
Eg er ein tjuv, seier eg.
Ja, du er ein tjuv.
Ikkje sei meg i mot.
Eg er ein tjuv. Ein ulv i saueham. Som snik seg inn i heimane til godtfolk. Set fingermerke på dørkarmane. Lagar skrukker i teppa. I mørkret. Og ingen anar.
Det veit eg.
Hald munn! Eg er ein tjuv, seier eg. Det var eg som stal sukkeret.
Eg veit.
Det merka du aldri. Å nei. Slik går ikkje føre seg i verda di. I den tronge solskinnsverda til Bramati. For der er ingen ulvesau, ulveklede, klede i saueulv..
Eg veit det.
Du er i sjokk! Du er heilt kvit. Kritkvit!
Nei, det er eg ikkje.
For alle er snille i den vesle sauekvea til herr Bramati. Ingen tjuvar og ulvar eller tjuvar. Men det var eg som stal sukkerbitane. Eg stal sukkerbitane.
Eg skjønte det!
Kvifor det? Du vil vite kvifor?
For at vi skulle svelte i hel. Sånn er eg ser du. Eg er hjartelaus.
Eg er ein nihilist er eg, fullstendig asosial. Menneskeslekta interesserer meg ikkje. Ikkje meir enn maur. Eg trakkar på oss alle i hop.
Kvifor skulle vi svelte i hel?
For at vi ikkje skulle nå fram til vindauget.
Vi skulle svelte i hel der ute i korridoren, og så skulle planen gå i vasken. Og ingen ville nokon gong få vite.
Ingen ville få vite noko som helst.
Ville du verkeleg det?
(Stutt pause)
Ja!
Så sit der da.
(Gjesp)
(Kremt)
(Kremt, kremt)
(Grynt)
Hm!
Hm, hm!
(Snork)
Oppsan. Eg duppa visst av.
Neimen, er du her enno? Eg trudde du hadde gått din veg.
Ja, ja. Berre bli sitjande, så lenge du vil.
Ja, ja, sann.
(Host)
(Hosteanfall)
(Pause)
Herr Bramati.
Herr Bramati!
Om du ikkje rettar opp hovudet, får du innmari vondt i nakken.
Det må da vere forferdeleg utriveleg å sitje i den stillinga.
Herr Bramati. Du sit i ei ubehageleg stilling. Det gjer vondt.
Herr Bramati!
Har du lyst på ein sukkerbit? Eg har kanskje, kanskje ein sukkerbit.
Å faen i helvete. Hjelp, søster! Alarm!
Det var som berre. Han er død.
No må du skjerpe deg. Slutt med det tullet.
Herr Bramati er død.
(Fniser)
Den vesle rotta har har sete og døydd rett framfor auga på meg.
Slutt med det der. Rør litt på deg. Vær så snill. Blunk i det minste.
Søster, det er eit lik her! Det er herr Bramati. Han sit her og rotnar. Kom og ta han vekk. Han stinkar.
Ikkje ver død, Jan Ove. Ikkje ver død. Ikkje ver det.
Det var ikkje eg som tok sukkerbitane. Dei hadde berre gøymt seg! Eg sat på dei, og så gøymde dei seg. I ei opning.
Eg har ikkje stole noko som helst. Du treng ikkje straffe meg.
(Stutt pause)
Det der var ikkje naudsynt. Det var det ikkje.
Kva skal eg gjere no, hadde du tenkt? Kva hadde du tenkt? Hadde du tenkt? Meg tenkjer du ikkje på. Egoist.
(Pause)
Herr Bramati finst ikkje lenger. Eg er åleine.
Du kan vakne no.
Nei, berre sov du. Berre sov. Det er heilt greitt, det. Du har godt av det. Eg skal ordne alt her ute. Eg skal ordne alt det praktiske. Ikkje tenk på det.
No må eg gjere reisa heilt åleine.
Sit du godt? Kvil, du, så skal eg ta meg av alt saman. Eg kan vegen no: bort til døra, over dørstokken, forbi reparatøren, gjennom korridoren, fram til vindauget. Dette kan eg. Dette skal vi klare, herr Bramati. Du og eg saman. Om du vert for tung så kastar eg deg berre av.
Herr Bima ber den utmatta venen sin på ryggen gjennom øydemarka. Stolen held på å svikte under han, men han held ut.
Steg for steg sleper han seg fram mot målet.
Det er ikkje langt igjen no.
Høyrer du klokkene?
Sjå, herr Bramati. Der er vindauget. No er det ikkje mørkt. Det er ikkje natt lenger. Vi kan sjå ut.
Det første eg ser er vinduskarmen av skjoldut gråblank blekk med avskala brun måling og dueskitt bøygd rundt halvegs oppsmuldra betong.
Det neste eg ser er parkeringsplassen, den gråsvarte asfalten, nokre stader brote opp av flekker av lyst, grågult støv, og med kvite, halvt avslitne teikningar for personalet sine bilar.
Plassen er ramma inn av kantstein i grovhoggen granitt, ein gong støypt i hop med sement som no har losna frå steinen og liksom heng i lufta.
Utanfor kanten: gras, kratt, nesler, delvis dekka av ei skorpe grått vegstøv.
Ein stad er det hol i kanten og ein stig leier bort frå plassen, smal, brunsvart, sundskoren av blankslitne røter.
Krattet vert avløyst av skog: bjørk på mosebotn, almar, ein bøk.
Stigen, som har grave seg djupt ned i bakken, svingar seg utfor ein bratt skrent. Langs sidene ser eg raud sand som heng fast i røter og kingelvev.
Stigen løyser seg opp, i eit lite engstykke, kransa av bregner, ved noko som kan vere ein bekk eller ei lita elv.
Ved bekken, sit ein mann og to kvinner. Mellom seg har dei ei korg, halvfylt med matvarer: brød, kylling, druer, seigmenn. Eit tørkle tener som duk. Det vert halde på plass av tre steinar. Eit hjørne blafrar i vinden.
Mannen held i ein gitar. Han har nett spela. No strammar han ein streng, mens eit av kvinnfolka syng ein tone for å hjelpe han. Han har svart hår på magen, men ikkje noko på hovudet, som er raudt.
Den andre kvinna, raudblond med brei munn, held eit glas. Stetten har ramla av. Ho har ringar på fingrane, kvite shorts og ein herrehatt.
Ein måltrost, ein eller annan stad i trea, hermer røysta til ho som syng. Ei fluge landar på hovudet til mannen. Ei larve kryp målmedviten langs kanten på duken. Ein makk grev ein gang under beinet til mannen. Ein kentaur står til knes i bekken og vrinskar utfordrande. Eit barn i dongerikjole kjem springande med ein polkagris i hendene. Himmelen er gråblå mens landskapet elles er solgyllt og nyvaska. Ein regnboge er spent frå skuldra på mannen til ytterkanten av biletet. Bak eit tre står herr Bramati. Han ler.
Brått går det opp for meg at alt heng saman, at alt er eitt. Eg går tett opp til glaset og ser alt på nært hald. Eg ser korleis den same strukturen vert teken opp att: korleis alle flater er bygde opp av farga lys. Eg ser irisen i herr Bramatis auge. Han er ikkje lenger rein blå, men er sett saman av rektangulære felt av farga lys: vekslande raude, grøne og blå som regnbogen, som skogbotnen, som vinen i det øydelagte glaset, shortsen på kvinnfolket og kentauren sine hovar på elvebotnen.
Barnet sitt kne og følehorna til larva, alt er bygd opp av repeterte mønster av raudt, grønt og blått, raudt, grønt og blått.
Alt som er til.
Eg ser på herr Bramati. Auga våre møtest. Han ropar noko til meg. Leppene hans sprekk.
(Slutt)